چند روز پیش یکی از دوستانم ایده ی خیلی خوبی داد. گفت به جای اینکه وقتی می خواهیم مشاعره کنیم از حرف آخر مصرع دوم استفاده کنیم و شعری بخوانیم که مصرع اولش با آن حرف شروع شده باشد که کاری بس بی منطق است، با توجه به مفهومی که شعر اول دارد شعر دوم را انتخاب کنیم.
اصلا مگر ما به خاطر حرف اول یا آخر یک شعر از آن خوشمان می آید و آن را حفظ می کنیم یا می خوانیم؟!
عکس صرفا جهت تلطیف فضا!
مثال:
نفر اول:
من همان رودم که بهر دیدنت مرداب شد...
ماه من بس کن ندیدن‌های بی‌اندازه را
نفر دوم:
مثل آن مرداب غمگینی که نیلوفر نداشت
حال من بد بود اما هیچ کس باور نداشت
نفر اول:
از غم نیاموزی چرا ای دلربا رسم وفا
غم با همه بیگانگی هر شب به ما سر می‌زند
و...
البته این ایده تازه تازه نیست ولی خیلی زیبا و جذاب تر است و خیالتان هم تخت، خیلی می شود مشاعره را ادامه داد :)
