فیلم سکوت را می گویم. حقیقتا شاهکار است. فیلمی خوش رنگ و لعاب به کارگردانی مارتین اسکورسیزی که ماجرای دو کشیش را روایت می کند که در سالیان دور برای یافتن استادشان راهی کشور ژاپن می شوند. ژاپنی که در آن سال ها به نوعی بسیار خطرناک بود!

خودم به شدت طرفدار فیلم های پر هیجانی مثل تلقین هستم اما این درام به ظاهر کم هیجان کاری با من کرد که تا ساعت ها به فکر فرو روم.

نه که دلم به حال آن کشیش های مسیحی نسوزد، نه، اما بیشتر به یاد شیعیانی بودم که در سالیان گذشته به دست افرادی چون حجاج شهید می شدند آن هم به خاطر عقایدشان.

فیلم معجونی از ایمان، ترس، شکنجه، تقیه، غرور، وسوسه و... است که بر خلاف دیگر فیلم ها مستقیما با روح شما ارتباط برقرار می کند!

اگر داستان طولانی و کسل کننده اش را به جان بخرید قول می دهم در آخر به شدت تحت تاثیر قرار بگیرید!